مثنوی زبان معرفت

مردم، به جای این که حقوق شهروندی خود را طلب کنند، و جلوه رستگاری خود را در زمین ببینند، از آن‌جا که دست خود را کوتاه می‌بینند، به دلایل روانی، تنها به فکر رستگاری در آخرت هستند، که مقوله‌ای است بجا، ولی از گونه‌ای دیگر و بحث‌کردنی در جای خود. بنابراین، این کتاب به آگاهی و رستگاری دنیوی توجه دارد و آن را در احقاق حقوق شهروندی همه آحاد ملت می‌داند؛ مردمی که برای احقاق حقوق طبیعی خود ناگزیرند که در وهله نخست، آن‌را بفهمند و بشناسند، و یاد بگیرند، چرا که حقوق را اول باید به عنوان علم تعلیم گرفت و آموخت. به جرئت می‌گویم، بسیاری از دانشجویان حقوق نیز که درس خود را پایان‌‌یافته تلقی می‌کردند، و به اصطلاح حقوق خوانده بودند، با مفهوم حقوق (جمع حق، حق به معنای باریتعالی، امر قدسی، حقیقت و...) آشنا شده‌بودند، از فلسفه حقوق اطلاع نداشتند. (حق نسبت مستقیمی با اختیار و اقتدار دارد) که آنان نمی‌دانستند...